Ankara – Başkent Ankara, adeta bir kazan gibi fokur fokur kaynıyor. Uzun süredir tartışılan “açılım süreci”nin toplumsal zeminde sıfır noktasına gerileyen desteği, Saray’ı derin bir paniğe sürüklemiş durumda. Hükümet yanlısı kalemlerden Cem Küçük’ün bile bu gerçeği açıkça dile getirmesi, rejimin iletişim stratejilerindeki çatlakları gözler önüne seriyor. Küçük, son yorumlarında açılımın halk nezdinde hiçbir karşılık bulmadığını vurgulayarak, toplumsal desteğin neredeyse sıfır noktasında olduğunu belirtmişti – ki bu, iktidarın kendi içinden gelen bir itiraf niteliğinde.
Saray rejimi, bu açılımı –ki halkın nezdinde “sözde açılım” olarak nitelendiriliyor– bir kurtuluş reçetesi gibi sunmaya çalışsa da sokaklardaki gerçeklik bambaşka bir tablo çiziyor.
Ekonomik krize sebep olan bu konunun getirdiği süreç, halkın alım gücünü eriten zamlar, işsizlik ve yoksullukla birleşince, tam bir nefret dalgasına dönüştü. Toplum sokaklara taşarken, Saray’ın baskı mekanizmaları sürece cebir uygulamaya devam ediyor. Öğrencilerden emeklilere, işçilerden orta sınıfa kadar geniş bir kesim, “tencere, sofra ve cüzdan” kaygılarının ötesinde, rejimin dayattığı bu politikaları reddediyor. Yorumcular, açılımın ekonomik krize, toprak kaygısına, yaptırımlara hatta halka rağmen hüküm politikalarına dayandığını ve stratejinin de resmen dağıtma, yok etme stratejisi üzerine oturtulduğunu hatta halkı reflekssizleştirmeyi amaçladığını savunuyor: “İnsanlar bıkmış, kaygılı; bu süreçte her şeyi dayatabilirsiniz.” Sözleri sokakları, sosyal medyayı hatta meclisi inleten dilekçelere hatta yargıya taşınmış durumda.
Durumun vahametiyle, dizayn edilmiş muhalefeti göreve çağıran hükümet, otokratik yapının iletişim ayağını da vurmuş görünüyor.
İletişim Başkanlığı, açılımı halka “başarılı” bir şekilde anlatma görevini üstlenmiş olsa da haklarını bilen vatandaşlarla, hakkını teslim etmeyecek olan Türk Milletinin mutlak iradesi ile oluşan kamuoyu direnci karşısında bitmek zorunda.
Eleştiriler her geçen gün artıyor; muhalefetin, sokaklarda ki boş poşet kadar itibarı yok.
İletişim başkanlığın, rejimin propaganda makinesi olarak konumlandığı halde, bu görevi yerine getirememesi, içten içe bir hesaplaşmayı tetikliyor. Muhalif sesler, başkanlığın beslediği iddia edilen 200 bin kişilik “trol ordusu”nun bile motivasyonunu yitirdiğini belirtiyor.
Artık bu dijital lejyonerler, açılımı savunmak yerine sessizliğe gömülmüş durumda – ki bu, rejimin dijital hegemonyasının da çatırdadığının kanıtı.
Saray’ın panik hali, muhalefetin inancını artık besleyemeyen İngiliz mandası halleri, halkı sindirme girişimlerinde kendini gösteriyor.
Son haftalarda artan gözaltılar, baskınlar ve yargı müdahaleleri, rejimin tarzını ve korkusunu yansıtıyor. Deneyimli gazeteciler, bu paniğin, halkın öfkesini hafife almanın bir sonucu olduğunu vurguluyor: “Saray, yoksullaştırdığı halkın giderek büyüyen öfkesini anlayamadı.” Analistler ise daha karanlık bir tablo çiziyor: “Disiplinli yoksulluk politikası” ile toplumun kırılgan tutulduğunu, karar alma becerisinin eritildiğini ve halktan korkan kesimin merkezi güce bağımlılığın artırıldığını savunuyor. Bu, sadece ekonomik bir kuşatma değil; ruhsal bir çöküşün reçetesi.
Kaynaklar:
- BirGün Gazetesi, “Toplumsal Muhalefet Sokaklara Taşıyor”, 2025.
- Adem Taşkaya, “Ekonomik Kriz ve Açılımın Dayatılması”, Analiz Yazısı, 2025.
- Şengül Hablemitoğlu, “Disiplinli Yoksulluk Politikası”, Akademik Makale, 2025.
- Sevda Karaca, “Saray’ın Siyasal Alan Manipülasyonu”, Söyleşi, 2025.
Yorumlar kapalı.