Kocaeli Büyükşehir Belediyesi’nin doğru düzgün yaptığı bir iş var mı, gerçekten merak ediyorum. Şimdi 15’incisini düzenledikleri Kitap Fuarı var ya, hani kültür, sanat, edebiyat falan diye pazarladıkları o büyük organizasyon… İşte onun perde arkasında yaşanan rezaletleri bir de yazarlar anlatsa, sanırım fuarın “kahramanlık hikâyesi” değil, “bürokratik kâbusu” konuşulurdu.

Eğitim Gönüllüleri Derneği olarak zaten uzun zamandır bu belediyenin yandaşlık ve ayrımcılık kokan tutumlarından bıktık. Katılmama kararımız da bu yüzden. Çünkü bizim gibi sivil toplum kuruluşları, tabelasında “bağımsız” yazsa bile, eğer eleştiren bir cümle kuruyorsa o fuarda yer bulamıyor. Ama mesele bizim davet edilip edilmememiz değil — zira davet bekleyecek değiliz, işimizi kendimiz yaparız.

Benim derdim başka. Bir yazar olarak, yayınevimin standına kitap götürmek ve aracımı park etmek için adeta savaş verdim. Evet, yanlış duymadınız: kitap taşımak için savaş! Sanki edebiyat değil, cepheye mühimmat götürüyoruz. Yayınevi kartı, yazar kartı… Hepsi son günlere bırakılmış. Her sene aynı ciddiyetsizlik, aynı keyfiyet.

Ama asıl mesele, zabıtanın üslubu!

O kaba tavır, o buyurgan ses tonu, o “ben görevdeyim sen sus” anlayışı…

Arkadaş, biz yazarız. Kitaplarımızı, fikirlerimizi, emeğimizi getiriyoruz. Bu fuar varsa bizim gibi yazarlar sayesinde var. Ama orada bir zabıta çıkıp “araç çek!” diye bağırıyor, “kartın yok” diye tersliyor, sanki kaçak satış yapıyoruz.

Bu mudur kültür-sanat fuarı?

Bu mudur Kocaeli’nin vizyonu?

Bir fuar düzenliyorsan, otoparkını da, giriş sistemini de, personelini de, zabıtanı da düzgün organize edeceksin. Her sene aynı karmaşa, aynı umursamazlık, aynı “biz yaptık oldu” anlayışı. Yazık.

Kültür emekçisini, yazarı, yayınevini, okuru bu kadar hor gören bir belediyenin, kültürden bahsetmeye ne hakkı var? “15. Kitap Fuarı” diye övünebilirsiniz ama aynı hataları 15 defa tekrar ediyorsanız, demek ki siz fuar değil, kaosun sergisini düzenliyorsunuz.

Kocaeli Büyükşehir Belediyesi’nin doğru yaptığı bir iş varsa, lütfen biri yazsın da biz de öğrenelim. Çünkü şu tabloya bakınca, yapılan her şeyin arkasında bir eksiklik, bir keyfilik, bir kibir göze çarpıyor.

Bizim derdimiz kişisel değil; bizim derdimiz şehrin itibarı, emeğin saygısı, kültürün değeri.