Bugün Türkiye’nin en kritik meselelerinden biri, eğitim sistemimizin nasıl bir çerçevede şekilleneceği sorusudur. Çünkü bir milletin geleceğini tayin eden en önemli unsur, gençliğin nasıl yetiştirildiğidir. Eğer genç nesil eşit, adil ve bilimsel bir eğitim almazsa, milletin istikbali de güvencede değildir. İşte bu noktada özel kolejlerin varlığı, toplumda hem sosyo-ekonomik uçurumları derinleştirmekte hem de milletin ortak bir ideal etrafında birleşmesini engellemektedir. Eğitim, parası olanın ayrıcalığı değil, milletin her ferdinin eşit hakkı olmalıdır.
Özel kolejler, özellikle büyük şehirlerde ve varlıklı kesimlerde, adeta “alternatif bir eğitim dünyası” inşa etmektedir. Bu dünyada yetişen çocuklar, toplumun geri kalanıyla arasına kalın duvarlar çekmekte, sınıfsal farklılıkları daha da belirgin hale getirmektedir. Böylece bir yanda imkânlarla donatılmış gençler, öte yanda devletin kaynaklarıyla yetinmek zorunda kalan milyonlarca çocuk arasında uçurum derinleşmektedir. Bu tablo, milli birlik ve beraberlik için büyük bir tehlikedir. Çünkü aynı vatanın evlatları arasında fırsat eşitliği sağlanmadığı müddetçe, ortak bir milli kimliğin sağlam şekilde inşa edilmesi de mümkün olamaz.
Bunun yanında özel kolejlerin kapıları yalnızca ekonomik güce göre açılmamaktadır; aynı zamanda tarikatlar, cemaatler ve çeşitli ideolojik yapılar da bu kurumları bir “eğitim cephesi” olarak kullanabilmektedir. Geçmişte defalarca gördük ki, cemaatlerin kurduğu eğitim kurumları bir nesli bilimsel temellerden koparıp kendi dar dünya görüşlerine hapsetmiştir. Tarikatların elinde şekillenen bir eğitim düzeni, milletin ortak aklını ve çağdaşlaşma idealini baltalar. Gençler sorgulayan, özgür düşünen bireyler olacağına, dogmatik anlayışlara esir hale gelir. Bu, Türk milletinin tarihsel yürüyüşüne en büyük ihanettir. Zira milletimizi ayakta tutan şey, akla ve bilime dayalı ilerleme azmidir.
Peki, çözüm nedir? Çözüm, özel kolejlerin devletleştirilmesidir. Bu, yalnızca bir kamulaştırma meselesi değil, aynı zamanda bir milli irade beyanıdır. Devlet, bu kurumların tüm imkânlarını halkın çocuklarının hizmetine sunmalıdır. Kolejler, ayrıcalıklı bir zümrenin değil, milletin ortak hazinesi haline gelmelidir. Öğretmenler devletin güvencesine alınmalı, müfredat tekleştirilerek milli ve bilimsel esaslara dayandırılmalıdır. Bu dönüşüm elbette kademeli olabilir; önce stratejik olarak seçilen büyük kurumlar devlete bağlanmalı, ardından bu uygulama genele yayılmalıdır. Böylece bir yandan öğrencilerin eğitim hakkı eşitlenirken, diğer yandan cemaatlerin ve çıkar gruplarının eğitim üzerindeki nüfuzu da sıfırlanacaktır.
Eğitimde devletleşme, toplumda bir eşitlik devrimi yaratır. Zengin-fakir ayrımı olmaksızın herkesin aynı standartta, aynı kalitede, aynı milli bilinçle yetişmesi demektir. Bu, gelecekte milletin çocuklarının birbirine düşman değil, kardeş olarak bakmasını sağlar. Bugün özel kolejlerde “farklı bir dünya”nın içine doğan çocukların, yarının yöneticileri ve karar vericileri olduklarında toplumla bağları kopuk oluyor. Oysa devletleştirilmiş bir eğitim düzeni, herkesin ortak bir kaderi paylaştığını gösterir.
Özel kolejlerin kapatılması yalnızca ekonomik veya idari bir mesele değildir; bu, bir milli güvenlik meselesidir. Tarikat ve cemaatlerin nüfuzundan, sınıfsal uçurumların derinleşmesinden ve milletin ortak değerlerinin zedelenmesinden kurtulmak için eğitim mutlaka devletin tekeline alınmalıdır. Atatürk’ün açtığı yolda, “fikri hür, vicdanı hür, irfanı hür” nesiller ancak böyle yetiştirilebilir. Çünkü eğitim milletin kalbidir; o kalp parçalanırsa, millet de parçalanır. Eğitim tek elde, devletin güvencesinde, milletin hizmetinde olmalıdır. İşte Türk milletinin geleceğini sağlam temeller üzerinde yükseltecek yol budur.
Yorumlar kapalı.