Bazıları sanıyor ki Türk milleti, tarihin boşluğundan tesadüfen çıkıp geldi.
Sanki kaderin kaleminden kazara düşen bir noktaymışız gibi.
Oysa biz, tarihin kenar notu değiliz
tarihin ana fikriyiz.
Evet…
Biz gökten düşmedik!
Ama gökten geldiysek bile, o gök Tanrı Dağları’nın göğüydü.
Bizim kökümüz buluttan değil, bozkırdan,
toprağın sertliğinden, yüreğin hararetinden yoğrulmuştur.
Bugün bir çocuk, “Ben kimim?” diye sorduğunda,
cevap verebilmeli:
“Ben, Göktürklerin torunuyum!
Hunların cesaretinden, Oğuz Kağan’ın yemininden,
Atatürk’ün aklından geldim!”
Ama maalesef,
bu cevabı unutturmaya çalışan bir dönemden geçiyoruz.
Kimliksizliğin adına “modernlik” diyorlar.
Ruhsuzluğu “evrensellik” zannediyorlar.
Köklerinden utanıyor, aidiyetini “milliyetçilik modası geçti” diye küçümsüyorlar.
Ne ironidir ki, kimliğini unutmakla çağdaş olunmaz;
ancak köksüzleşilir.
Ve köksüz ağaç gölge vermez.
Nursultan Nazarbayev bir gün dedi ki:
“Biz gökten düşmedik!
Çocuklarımıza nereden geldiniz diye sorulduğunda
Göktürkler’den, Hunlar’dan, Ulu Türk Dünyası’ndan geldik,
diyebilmeliler!”
Ne büyük hikmet!
Bu söz, sadece bir tarih dersi değil;
bir uyanış manifestosudur.
Çünkü “nereden geldik?” sorusunun cevabı,
“nereye gideceğiz?”in pusulasıdır.
Kökünü bilmeyen, yönünü bulamaz.
Bugün kimileri “Ben dünya vatandaşıyım” diyor.
Ne güzel!
Ama önce “dünya” kelimesini Türkçe söylüyorsun zaten.
Dilin Türkçe, vicdanın Türkçe,
ama kimliğini İngilizce savunuyorsun
bu, trajedinin ta kendisi.
Türkçülük ırk değil, irade meselesidir.
Bir milleti sadece kan değil, karakter bir arada tutar.
Ve Türk’ün karakteri,
yüzyıllar boyu zulme başkaldıran bir vicdanın adıdır.
Atatürk, bu gerçeği yüz yıl önce gördü:
“Türk milletinin karakteri yüksektir,” dedi.
Ve o karakter, hâlâ dimdik ayakta.
10 Kasım yaklaşırken, bu gerçeği yeniden hatırlıyoruz:
Bizim için Atatürk bir tarih figürü değil,
tarihin kendisinde yürüyen bir bilinçtir.
10 Kasım, sadece bir yas günü değildir.
Bir şuur günüdür.
Bir milletin kendine aynada bakıp,
“Bu emanetin hakkını veriyor muyum?” diye sorduğu gündür.
Biz, gökten düşmedik.
Ama göğün altındaki her coğrafyada izimiz var.
Asya’da at izi, Avrupa’da akıl izi, Anadolu’da alın teri…
Ve bu izlerin her biri,
Türk olmanın şerefini taşır.
Unutmayın:
Biz gökten düşmedik…
Gök bizden doğdu.
Yorumlar kapalı.