“Cumhuriyet” kelimesi, sözlüklerde kısa; fakat tarih defterinde ciltler dolusu ağırlığa sahip.
İmparatorluk küllerinden değil, milletin inatçı bilincinden doğdu. Biten bir çağ ile başlayan bir yaşam arasına çizilen en kalın çizgi oldu.
Biz bu çizginin üzerinde yürüyen çocuklarız. Bu memleketin kaderi haritalardan değil, bir çift yıpranmış çarığın bıraktığı izlerden yazıldı. Çünkü bu ülke, sırtını hiçbir zaman güce değil, inada yasladı. Akıl ve cesaretle yoğrulan bir inada…
Her karışında bir hatıra saklıdır.
Bir köy okulunun penceresinde üşüyen bir çocuğun nefesi…
Bir fabrika sireninde çalan üretimin melodisi…
Bir kasaba meydanında siyah önlüğüyle dimdik duran öğretmenin gülüşü…
Cumhuriyet budur. Beton değil, bilinçtir. Bir rejimin değil, bir şahsiyetin ilanıdır. Her dönemin bir yorumu olur elbette. Kimileri geçmişin ihtişamını süs yapar evinin duvarına, kimileri bugünün nimetlerini sayar durur…
Ama bilmeyenlere hatırlatmak gerekir: Bu topraklarda en büyük miras iktidar değil, özgüvendir. Ve bu özgüvenin rengi; bayrağa, kahramanlığa ve bağımsızlığa ayarlı bir kırmızıdır.
Bugün Cumhuriyet Bayramı yaklaşırken yapılan tartışmaların alayına tek cevap yeter: “Türkiye sahipsiz değildir.” Çünkü sahibi; makamı değişenler değil, mayası değişmeyenlerdir.
Bir milletin hafızası kolay silinmez. Tarih, defterini aceleyle kapatanları değil, defteri kanıyla yazanları hatırlar.
İşte bu yüzden; Cumhuriyet sadece yaşatılmaz, hissedilir. Sadece savunulmaz, içselleştirilir. Sadece bir takvim günü değil, bir kimliktir.
Ve o kimlik tek cümleyle özetlenir: Ne mutlu Türküm diyene.
Cumhuriyet Bayramı geldi! Asın bayrakları, dalgalansın al sancak! Bu ülke sahipsiz değil. Burası Türkiye!
Yorumlar kapalı.