Bu topraklar… Üç kıtaya mühür vurmuş, gök kubbenin altına adalet terazisini asmış bir milletin yurdudur. Bayrağımız gökyüzünde dalgalanırken onun alı şehidin kanından, beyazı anaların ak sütünden alınmıştır. Erkek yiğitliğiyle övünür, fakat bilmez ki, o yiğitliği mayalayan, ninnisiyle ruhuna kudret üfleyen bir ana yüreğidir.
Bugün bazıları, kalemle öğrenilmiş birkaç kelimeyi kalkan bellemiş; kitap sayfalarından devşirdiği bilgiyle kadına tepeden bakmayı marifet sanıyor. Oysa bu, kılıcı elinde tutup da gölgeye savaş açan bir korkağın cesareti gibidir: elleri bağlı bir güvercine taş atıp da kendini avcı sanmak…
Kadın olmak, Anadolu’da demirin ateşe sabırla şekil verilişi gibidir. Çünkü bu topraklarda kadın; kimi zaman sırtında mermi, kucağında bebek, yüreğinde vatan sevdası taşımıştır. Nene Hatun’un karı, Şerife Bacı’nın soğuğu, Halide Edip’in kalemi hâlâ sıcaklığını korurken, hangi erkek “üstünüm” diye böbürlenebilir?
Ne acıdır ki çağın en keskin bıçağı cehalet değil, duyarsızlıktır. Bir erkeğin kadın üzerindeki hakkını “güç” sanması, aslında kendi zayıflığını saklamak için giydiği paslı bir zırhtır. O zırhı parlak görenler, bilmez ki içindeki kalp çürümektedir. Kadın ölmenin kolay, kadın olmanın zor olduğu bir memlekette asıl mertlik; kadını korumak değil, onunla yan yana yürümektir.
Ey Türk genci!
Unutma ki kadının alnındaki ter, bayrağın dalgalanma sebebidir. Kadına el kaldıran, aslında kendi milletine gölge düşürür. Türk’ün töresi der ki: “Anaya hürmet etmeyen, vatana hizmet edemez.” O halde asalet; kas gücünde değil, yüreğin edebinde gizlidir.
Kadın; toprağın bereketi, göğün bereket duasıdır. Onu yüceltmek, Türk’ün yüzyıllardır taşıdığı kutlu emanettir. Emanete ihanet edenin ise ne adı kalır, ne de hatırası…
Yorumlar kapalı.