“Halife var, Sultan var. Bize bir şey olmaz.”

Gittiğim her yerde, her ortamda aynı tabloyla karşılaşıyorum: Okumuş cahiller, okumamış cahiller… Diploması olanı da, olmayanı da aynı noktada buluşuyor. Sözde bilgiyle konuşuyorlar ama ne tarihten haberleri var ne de gerçeklerden. Atatürk hakkında ileri geri konuşanlara bakıyorum, ağızlarından çıkan sözler iftiradan, kulaktan dolma laflardan ibaret.

Oysa tek bir şeye bakmaları yeter: Atatürk’ün inşa ettiği en büyük eser – Türkiye Cumhuriyeti!
Ne Osmanlıyı bilmeyen tarih cahilleriyle tartışmaya gerek var, ne de sahte belgelerle yürütülen kara propagandayı çürütmeye. Eğer bugün hâlâ hür bir vatandaşıysak, hâlâ bu topraklarda alnımız açık geziyorsak, bu Cumhuriyet sayesinde.

Kazanımlar ortada: Kadının insan yerine konulması, köylünün vatandaş yapılması, bilimin yol gösterici kabul edilmesi, milletin iradesinin devletin temeli olması… Bunlara sahip çıkmak için Atatürk’ü sevmeye gerek bile yok, sadece vicdan sahibi olmak yeter. Ama ne yazık ki bu basit gerçeği bile görmek istemeyen bir güruh var.

Anlaşılan o ki bazıları ancak bağımsızlığını kaybettiğinde, iradesi elinden alındığında akıllanacak. Yani iş işten geçtikten sonra… Tıpkı Osmanlı’nın son döneminde “Halife var, Sultan var, bize bir şey olmaz” diye uyuyanların, vatanın dört bir yanı işgal edilince uyanmaları gibi.

Sormak lazım:
Biz bu kadar körleşmek zorunda mıyız?
Cumhuriyeti anlamak için illa zincirlerimizi mi görmek zorundayız?
Ben bıktım! Siz bıkmadınız mı?