Bazı insanlar vardır ki adı kütükte yazılıdır ama devlette yoktur. Sicil numarası vardır ama kimliği tanınmaz. Ne atanmıştır, ne seçilmiştir. Ne protokolde yeri vardır, ne resmi törenlerde ismi anılır. Ama bu milletin yükünü sırtlamış, bu toprağın nöbetini gece gündüz tutmuştur. İşte onlar köy korucularıdır.
Kendi köyünde, kendi evinin, çocuğunun, komşusunun, caminin, bayrağın, mezarın, dağın nöbetini tutan… Canını ortaya koyup, silahını sırtlayıp dağa çıkan… Devletin askeriyle omuz omuza mevziye giren… Ama ne maaşı devlete yaraşır, ne saygısı hak ettiği kadardır.
Çünkü onlar adanmışlardır.
Hiçbir korucu “kaç para alacağım?” diye dağa çıkmadı. Hiçbir korucu “terfi eder miyim?” diye pusuda beklemedi. Çünkü onlar göreve değil, millete adanmışlardı. Onlar silah taşıyordu ama asıl taşıdıkları bu milletin onuruydu. Omuzlarında sadece tüfek değil, yüzyıllık bir ruh vardı.
Çocuklarını, eşlerini, yaşlı analarını göz göre göre hedef tahtasına koyarak, hain pusuların arasına yürüdüler. Kiminin evi yakıldı, kiminin oğlu şehit oldu, kiminin mezarı dahi gizli tutuldu. Ama bir gün bile “yeter” demediler. Çünkü onlar bilir ki, vatan dediğin şey toprakla değil, kanla korunur.
Bugün bir köyde Türk bayrağı dalgalanıyorsa, o bayrağın ipini tutan görünmez bir el vardır: Köy korucusunun eli.
Devletin haritasını korumak haritayla olmaz. Vatan, satırlarla değil, sadakatle savunulur. İşte köy korucusu, bu milletin derin hafızası, suskun kahramanı, kimliksiz devleti, adsız neferidir.
Ve şunu unutmayalım:
Millet olmanın şerefi, işte bu adanmışların sırtındadır.
Onlar varken, bu milleti kimse diz çöktüremez!
Yorumlar kapalı.