İnsan, ne tuhaf bir varlık. Güzellikleri kucaklayıp göğsüne madalya gibi takarken, çirkinlikleri, hataları, suçları bir an bile tereddüt etmeden başkasına yükler. Sanki içimizde bir şeytan varmış da, tüm kötülüklerin müsebbibi oymuş gibi. “Ben yapmadım, o yaptı!” diyerek sıyrılıveririz sorumluluktan. Peki, bu kaçış, bu korkaklık değil de nedir?
Bir an durup düşünelim: Kaç kez suçun ağırlığını omuzlarımızdan atmak için bir bahane bulduk? Kaç kez “Bu benim hatam değil, şartlar böyleydi, o kişi bunu hak etti” dedik? İçimizdeki şeytan, sadece bir metafor mu, yoksa gerçekten bize fısıldayan, bizi yoldan çıkaran bir ses mi? Belki de o şeytan, bizim korkularımız, tembelliklerimiz, yüzleşmekten kaçtığımız gerçeklerimiz.
İnsan, kendine yakışanı almakta ne kadar usta. Başarıları, sevgileri, övgüleri bir mıknatıs gibi çeker. Ama iş tökezlemeye, yanlış yapmaya, kirlenmeye gelince, birden görünmez olur. “Bu ben olamam,” deriz, “ben böyle biri değilim.” Oysa aynaya bakmaktan kaçtığımız her an, o şeytan biraz daha güçlenir. Suçu ona atmak kolaydır, çünkü o, bizim karanlık aynamızdır. Onun yüzünü görmektense, parmağımızla başkalarını işaret ederiz.
Peki, ya o şeytan aslında bizlersek? Ya her suç, her hata, her çirkinlik bizim bir parçamızsa? Bu düşünce ürkütücü, değil mi? Ama belki de asıl özgürlük, bu gerçeği kabul etmekte yatıyor. Kendimizi sorgulamak, gölgelerimizle yüzleşmek, korkakça kaçışlardan vazgeçmek… Ancak o zaman, içimizdeki şeytanı susturabiliriz.
Sahi, sen en son ne zaman aynaya baktın? Gerçekten baktın mı, yoksa sadece görmek istediğini mi gördün? Belki de şimdi tam zamanı. Çünkü insan, hem güzel hem çirkin, hem doğru hem yanlış. Ve asıl mesele, hepsini kucaklayıp “Bu benim” diyebilmekte.
Yorumlar kapalı.