Türk milleti tarih boyunca yıkılmak istenmiş, ama her defasında küllerinden yeniden doğmuş bir millettir. Çünkü bizim genlerimizde çalışkanlık, iman, irade ve direnç vardır. Ancak bugün geldiğimiz noktada Türk milliyetçileri, Türkçüler ve Atatürkçüler aynı masa etrafında toplanamıyor. Herkes aynı kökten besleniyor, aynı millete hizmet etmek istiyor ama ortak bir paydada buluşamıyor.
Peki neden?
Çünkü düşmanlarımız bizim birleşme formülümüzü çok iyi biliyor. Bizim nasıl ayağa kalktığımızı, nasıl teşkilatlandığımızı, nasıl lider çıkardığımızı yüzyıllardır gözlemlediler. Ve fark ettiler ki bizi yıkmanın en etkili yolu, dışarıdan değil içeriden olur. Bu yüzden, bizi bizden ayırmak için çözücü ajanlar devreye girdi.
Bunlar öyle tiplerdir ki, ilk etapta dava insanı gibi görünürler. En ateşli konuşmaları yaparlar, kürsüde nutuk atarlar, “Türk milletinin bekası” derler, “ülkü” derler. Ama iş birliğe geldi mi, ortalığı bulandırırlar. Önce birliğin içine girerler, sonra içeriden fitne üretirler. Hedefleri birliğin büyümesini, güçlenmesini engellemektir. Çünkü bilirler ki Türk bir araya geldi mi, hiçbir güç onu durduramaz.
Her defasında aynı oyun oynanır: Kurarsın bir teşkilat, toplarsın samimi insanları, bir davanın etrafında birleşirsin. Sonra birileri gelir, güler yüzle yaklaşır, “biz de varız” der. Ama kısa süre sonra o yapı içinde nifak tohumu ekerler. Birini ötekine kırdırır, birini diğeriyle yarışa sokar. Sonunda kurucu kadro tasfiye edilir, emek verenler dışlanır. Bu, bizim içimizdeki en büyük zaafımızdır.
Bu oyun hep aynı: böl, küçült, yok et. Bizi kendi davamızdan soğutan da bu kirli stratejidir.
Oysa Türk milliyetçiliği dediğin şey, bir siyasi akımın dar kalıplarına sığmayacak kadar büyük bir fikirdir.
Tanımı nettir: Türk milletinin varlığını, birliğini ve bağımsızlığını her şeyin üstünde tutmak.
Ne eksik, ne fazla. Ama bu sade fikri bile paramparça ettiler.
“Atatürk milliyetçiliği” dediler, “Türk-İslam milliyetçiliği” dediler, “parti milliyetçiliği” dediler.
Sanki Atatürk Türk milliyetçisi değilmiş gibi…
Sanki İslam Türk’ün töresine yabancıymış gibi…
Oysa hepsi Türk’ün ruhunda zaten mevcuttu.
Bir de içimizdeki kişisel hırslar var: Liderlik tutkusu, koltuk sevdası, öne çıkma arzusu. Bunlar da birliğin ruhunu öldürüyor. “Lidere sadakat şerefimizdir” diyenlerin, aslında millete sadakati unuttuğunu görüyoruz. Bizim için şeref, bir kişiye değil; Türk milletine, Türk töresine sadakattedir.
Peki biz ne zaman aklımızı terk ettik?
Ne zaman töreyi, ananeyi, iradeyi bir kenara bıraktık?
Bunları bize kim unutturdu?
Bir Afrika atasözü vardır: “Onlar geldiğinde bizim elimizde altınlarımız vardı, onların elinde kitapları. Giderken altınlar onlarda kaldı, bizde ise iç çatışmalar ve o kitap.” İşte bugün bizim halimiz budur. Altınlarımızı, yani birliğimizi, kardeşliğimizi kaybettik. Geride kavgalar, hizipler, ayrılıklar kaldı. Ama bu milletin içinde hâlâ bir cevher var.
O cevherin adı töredir, toy’dur, kurultay’dır.
Bir toy toplayalım, bir kurultay kuralım.
Liderimizi biz seçelim, heyetimizi biz belirleyelim.
Türk töresine uygun bir ihtiyar heyeti oluşturalım: denetleyen, düzenleyen, yanlış yapanı uyaran bir yapı.
Kurtuluş reçetesi budur. Ne Batı’dan ithal ideolojiler, ne yabancıların fonladığı sözde hareketler…
Bizi kurtaracak olan yine biziz.
Yeter ki yeniden Türk gibi düşünmeye, Türk gibi örgütlenmeye cesaret edelim. Birlik olmadan diriliş olmaz. Diriliş olmadan da ne millet kurtulur, ne Turan kurulur.
Türk birliğini bozanların oyunu bellidir, ama unuttukları bir gerçek var: Bu milletin sabrı tükenir ama bir kere uyanırsa, bir daha asla uyutulamaz.
Yorumlar kapalı.